"Paleta marzeń. Zgubione szczęście" Małgorzata Falkowska (recenzja)

  My, czytelnicy, często spotykamy się z pytaniem jakie zakończenie wolimy - klasyczny happy end z miłością, lub uratowanym bohaterem na pierwszym planie, czy jednak bardziej tragiczny koniec z dramatycznym rozstaniem, trupem w szafie lub zawałem we własnym łóżku ze strachu?
  Cóż, ja należę do osób, które owszem, lubią szczęśliwe, zwłaszcza romantyczne zakończenia, ale doceniają też te mrożące krew w żyłach, które nie pozwalają szybko o sobie zapomnieć.
  Ale absolutnie nie zgadzam się na takie rozwiązanie, jakie w drugiej części "Palety" zaserwowała nam Małgorzata Falkowska. Małgosiu, oficjalnie strzelam focha jak stąd (czyli z krzesła, na którym właśnie siedzę) do Warszawy (a to 40 km!)!
  A przecież zaczęło się tak dobrze...

  Nasi główni bohaterowie : Magda, Alek i mała Pola wreszcie tworzą szczęśliwą rodzinę. Wiodą w miarę stabilne życie w Łodzi z dala od przeszłości (a jeżeli już o przeszłości mowa, zachęcam Was do zapoznania się z recenzją pierwszej części ➡ "Paleta marzeń" ) i cieszą się swoim towarzystwem.
  Wszystko zmienia się, gdy pewnego dnia Pola znika z przedszkola, a nasi bohaterowie muszą wrócić do domu. Błyskawicznie wychodzi na jaw, że sprawcą porwania jest były mąż Magdy, który w tym wszystkim ma jednak pewien cel, co w efekcie mocno wystawia na próbę związek kobiety i Alka.
  Na szczęście naszym bohaterom szybko udaje się dojść do porozumienia i gdy wydaje się, że wszystko już wróciło do normy i nic już nie stoi na przeszkodzie wspólnej przyszłości Magdy i ulicznego malarza, Pola znowu znika.
  Kto tym razem stoi za porwaniem dziewczynki? Czy to oznacza już koniec sielanki?

  Generalnie, to ja tu widzę same plusy.
  Powieść czyta się błyskawicznie, bo w historiach Małgorzaty Falkowskiej zawsze dużo się dzieje.
  Akcja jest fajnie poprowadzona, z kilkoma naprawdę mocnymi zwrotami akcji. Nie ma zbędnych opisów.
  Bohaterowie są sympatyczni (w większości), ale nawet ci główni mają swoje wady. Magda np. czasami zbyt poważnie podchodzi do życia, zwłaszcza w momentach, w których naprawdę może wyluzować. Alek z kolei na pierwszy rzut oka wydaje się facetem idealnym, w rzeczywistości jednak bywa zaborczy, chociaż nie zdaje sobie z tego do końca sprawy. A Polka - oj Pola to przykład typowego przedszkolaka, który świat chłonie jak gąbka (znam to z doświadczenia).
  Taki zabieg czyni ich bardziej "ludzkimi". Są nam bliżsi, bo borykają się z takimi samymi problemami jak my. I to jest świetne.

  A potem przychodzi zakończenie i czar pryska. Ja się pytam - jak ja teraz wytrzymam do premiery trzeciego tomu?! Jak?!
  A teraz już tak całkiem poważnie. W sytuacji takiej jak ta, kiedy już wiadomo, że ukazanie się kolejnej części jest tylko kwestią czasu, mogę przymknąć na to oko, ale nie cierpię takich otwartych zakończeń, kiedy kompletnie nie wiadomo kiedy, i czy w ogóle można spodziewać się premiery kontynuacji.
  Najbardziej lubię takie zakończenia jak w "Palecie marzeń" (część pierwsza), gdzie koniec zamyka pewien etap. Bo prawda jest taka, że ten tajemniczy sms z pierwszego tomu mógł, ale wcale nie musiał być impulsem do napisania kontynuacji.
  Ja oczywiście cieszę się przeogromnie, że ta historia ma ciąg dalszy, bo bardzo polubiłam paletowych bohaterów i ich perypetie.
  Ale proszę, i to tyczy się nie tylko Małgosi, nie doprowadzajcie mnie takimi emocjami do zawału serca 😱 Drugi raz mogę tego nie wytrzymać 😉 Naprawdę chcecie mieć mnie na sumieniu?

  Recenzja powstała dzięki uprzejmości autorki, Małgorzaty Falkowskiej oraz Wydawnictwa LIRA
www.wydawnictwolira.pl. Dziękuję 😘