Co dama wiedzieć powinna o seksie, małżeństwie i dobrych manierach, a o czym mówić nie wypada.
Niesłychanie długo myślałam nad tytułem dla tej recenzji. W mojej głowie pojawiły się dwa hasła przewodnie, które byłyby idealnym odzwierciedleniem tego, co myślę o tej książce. Dlaczego więc nie miałabym wykorzystać obydwu? Doszłam do wniosku, że wystarczy podzielić opinię na dwie części. Co też czynię 😉
Dyskretności i subtelności tu nie znajdziecie.
Na pewno każdy z Was widział w swoim życiu historyczny film, gdzie damy przechadzają się ukryte pod parasolami w pięknych sukniach. Nie ważne, czy czysto, czy brudno, na tkaninach nie ma ani jednej kropelki błota, ani jednego paproszka. Nic. Ideał. Ale przecież tak nie było! Teraz wystarczy mała kałuża, z której może powstać wielki, brudny i trudny do sprania problem.
Ileż to razy reżyserzy w swoich filmowych czy serialowych dziełach rozbudzają naszą wyobraźnię, gdy bohaterki szepczą sobie na ucho złote rady dotyczące chociażby wspólnej alkowy, ale niestety my nie jesteśmy dopuszczeni do szczegółów. Dlaczego nie możemy tego słyszeć? Bo co? Bo nie wypada? Bo to nieodpowiednia pora? Bo są rzeczy, o których głośno się nie mówi?
Therese Oneill poszła o krok dalej i nie ma przed czytelnikami żadnych, ale to żadnych tajemnic. Nie ukrywa, nie owija w bawełnę. Pokazuje prawdę. Często brudną, czasami ohydną, miejscami... zaskakującą. O seksie, małżeństwie i dobrych manierach. Przenosimy się z nią w czasie i... nie nosimy majtek 😱😱😱 Kopalnia wiedzy, której nie uzyskamy w szkołach, nie zobaczymy w filmach. Coś, o co zawsze chciałyśmy zapytać, ale albo się wstydziłyśmy, albo nie miałyśmy kogo 😉 A nie ma co ukrywać, że gatunek ludzki, a tym bardziej kobiety, to bardzo ciekawskie stworzenia! I chciałybyśmy wiedzieć wszystko 😉
To, co miało być największą zaletą okazało się największą wadą.
Kiedy dotarła do mnie ta książka, od razu postanowiłam ją przekartkować, żeby zobaczyć, czego mogę się spodziewać. Przejrzałam tytuły rozdziałów, przeanalizowałam zdjęcia. Odniosłam wrażenie, że to jedna z tego typu lektur, których rozdziałów nie trzeba czytać po kolei. Myślałam, że w tej kwestii będę mogła pozwolić sobie na swobodę. Tu się myliłam, bo to jednak historia, a tę trzeba przecież poznawać chronologicznie. Ale to nie był problem.
Przyznaję, że początkowo spodobały mi się pierwsze strony, gdzie przeczytałam, że aby przeżyć tę wspólną przygodę będziemy z autorką "po imieniu". Że tak będzie lepiej, łatwiej. Że przecież musimy sobie zaufać, wszak autorka będzie poruszać tematy bardzo... intymne.
Niestety z każdą kolejną stroną coraz bardziej mnie to irytowało.
Pierwszoosobowa narracja jest co prawda typem, który lubię najbardziej, bo wytwarza się wtedy coś na wzór więzi, między czytelnikiem, a autorem czy bohaterem. Może zabrzmi to dziwnie, ale w przypadku "Niedyskretnika" miałam wrażenie, jakby Therese Oneill robiła mi... wielką łaskę. Jakby co chwilę przypominała mi, że powinnam być jej wdzięczna, że pozwoliła mi podróżować u swego boku.
Może ma taki styl - bezpośredni. Może skoro nie były to łatwe czasy postanowiła potraktować mnie jak jedną z tamtych kobiet - przecież w końcu przeniosłyśmy się w czasie do czasów wiktoriańskich. Może. Cóż, jeszcze się taki nie urodził, co by każdemu dogodził. Tak źle, i tak niedobrze.
Jednak mimo tej "wady" uważam, że to książka warta uwagi. Zawarte w niej informacje są naprawdę interesujące. A myślę, że my, kobiety, powinnyśmy znać historię naszych przodkiń. Bo tak naprawdę to też... nasza historia 😉 Ją się czyta z wypiekami na twarzy!
/Ania.
"Niedyskretnik. Co dama wiedzieć powinna o seksie, małżeństwie i dobrych manierach, a o oczy mówić nie wypada"
Therese Oneill
Wydawnictwo MUZA
Książka jakoś mnie do siebie nie przekonuje, ale recenzja bardzo fajna. 😊
OdpowiedzUsuń