"Schemat naprawy (Ś)fiata" Grzegorz Parowicz

 Daję słowo - przedziwna to książ(ecz)ka.

 W zasadzie nie wiem, od czego zacząć, więc najlepiej będzie, jak zacznę od początku.

 Kiedy zobaczyłam "Schemat naprawy (Ś)fiata" w zapowiedziach Wydawnictwa WasPos, przyznaję się bez bicia, nie poświęciłam tej propozycji zbyt wiele czasu. Ba! Bądźmy ze sobą szczerzy - w ogóle go nie poświęciłam. Nie przemawiał do mnie ani tytuł, ani okładka. Kiedy jednak dostałam propozycję zrecenzowania tej książki, przyjrzałam się jej bliżej. Opis mnie zainteresował, więc postanowiłam zaryzykować, przeczytać i podzielić się z Wami moją opinią.

 Kiedy dotarła już do mnie książka autorstwa Grzegorza Parowicza doznałam małego szoku, ale o tym trochę później.
 A co zaskoczyło mnie w trakcie lektury?
Przede wszystkim brak... fabuły!

 Wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie, hazard, śmierć, czy chociażby zmieniający się ustrój, to tylko część ze zbioru okoliczności, które wpływają na życie Krzyśka – głównego bohatera tej opowieści.
 Krzysiek, bezskutecznie próbując układać sobie życie w zgodzie z powszechnie przyjętymi doktrynami, w końcu pociąga za właściwe sznurki i powoli odnajduje siebie.
 Zabawna i momentami mocno napisana książka, mająca za zadanie zwrócić uwagę czytelnika na to, jakimi schematami posługujemy się w życiu, tracąc czas i energie na drodze do szczęścia.

 Taki opis znajdziemy na czwartej stronie okładki tej książki. Zarys fabuły jest, elementy składowe są, wszystko, co miało być - jest. Ale czytając tę "powieść" miałam wrażenie, że to raczej spowiedź głównego bohatera, który przekazuje nam poglądy autora. To, w moim odczuciu, raczej taka rozprawka na temat świata. Rozliczenie się z przeszłością ; podsumowanie tego, co było. Nieśmiałe zasugerowanie, co może się stać, kiedy wreszcie nasze myślenie wkroczy na właściwe tory.
 Miejscami naprawdę bardzo celna, miejscami może nawet trochę zbyt mocna (nie ze wszystkimi porównaniami się zgadzałam). Niestety brakowało mi jakiegoś punktu kulminacyjnego, który wgniótłby mnie w fotel. To znaczy, takie momenty były, bo sam Krzysiek - narrator - dokładnie je wskazuje, jednak dla mnie czegoś tam brakowało. Takiej małej iskierki.

 Wcześniej wspomniałam Wam, że kiedy ta książ(ecz)ka do mnie dotarła, doznałam szoku. Dlaczego? Z powodu jej formatu i czcionki.
Fakt, autor w swojej książce napisał
"Czy książka musi mieć dwieście stron, klasyczne formatowanie tekstu i być pisana małą czcionką - by być w ogóle książką? "
 Nie. Oczywiście, że nie. I tu pan Grzegorz ma oczywiście rację i święte prawo do tego, aby efekt końcowy był jaki jest, ale obawiam się, że ktoś, kto wyda na tę książkę swoje ciężko zarobione pieniądze, może poczuć się rozczarowany.  Książka ma wraz z podziękowaniami 134 strony (ogólnie 144), ale szczerze mówiąc gdyby zastosować tam normalną czcionkę, tekst zostałby zredukowany pewnie co najmniej o połowę, a dodając to, że format jest nietypowy i kilka stron jest po prostu pustych liczba stron uległaby jeszcze zmniejszeniu.
 Gdyby przyszło mnie, jako czytelnikowi, zapłacić za tę książkę cenę okładkową (29,99), nie byłabym zadowolona z tego, co dostałam. Pewnie w tej chwili wiele osób zarzuci mi, że jestem straszną materialistką i w ogóle okropna ze mnie baba, która zwraca uwagę na koszt, a nie na to, co najważniejsze czyli treść, ale ja po prostu znam realia i doskonale zdaję sobie sprawę, że cena w porównaniu do gabarytu odgrywa czasami kluczową rolę.
 Jeżeli chodzi o mnie, o ile może przez internet zdecydowałabym się na jej zakup, o tyle, jeżeli trafiłabym na nią w księgarni stacjonarnej, niestety bym po nią nie sięgnęła.
 Przejrzałam oferty w internecie, i fakt, tam ceny są dużo niższe od ceny okładkowej (zestawienie poniżej), bo są nawet obniżone o połowę. Ja jednak odnoszę się do tej okładkowej, bo... tak wypada.
 Na koniec, żeby zobrazować Wam to, o co mi chodzi dodam, że przeczytałam tę książkę, i to całą, w trakcie suszenia włosów! To dopiero była gimnastyka, bo co chwilę musiałam przekręcać strony.

 Pragnę jednak zaznaczyć, że absolutnie nie chcę Was odciągać na siłę od tej propozycji. Dodam więcej - nie twierdzę, że nie warto po nią sięgnąć. Wręcz przeciwnie, ona jest pełna naprawdę celnych spojrzeń i ciekawych myśli. Grzegorz Parowicz bez skrupułów mówi głośno o tym, o czym my nie chcemy, a może nawet czasami boimy się mówić właśnie głośno.
 Przyznaję też, ta książka ma niesłychanie zaskakującą formę (to, że nie spodobała się mnie, nie znaczy wcale, że nie spodoba się Wam).  Zaznaczyłam masę cytatów i nie żałuję, że spędziłam z nią te pół godziny z haczykiem.
 Żałuję tylko tego, że za chwilę odłożę ją na półkę i już wkrótce, mimo całej mądrości w niej zawartej, po prostu o niej zapomnę...

/Ania.

"Schemat naprawy (Ś)fiata"
Grzegorz Parowicz 
Wydawnictwo WasPos

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu WasPos. 

"Zakazany układ" K.N.Haner

 Pierwsze spotkanie

 Jak możecie wywnioskować po tytule, jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością K.N.Haner. Czy mogę zaliczyć je do udanych?

 Nicole ucieka z domu i udaje się nad urwisko, z którego ma zamiar skoczyć do oceanu odbierając sobie życie. W tym samym czasie i w tym samym miejscu dokonuje się krwawa egzekucja. Jako przypadkowy, a zarazem niewygodny świadek, Nicole trafia do domu Marcusa, w sam środek mafijnego piekła. Skoro dziewczyna chciała umrzeć, dlaczego mafioso wciąż trzyma ją przy życiu?
 Wreszcie Nicole i gangster wchodzą w pewien układ mający na celu wyeliminowanie największego wroga Marcusa. Tyle tylko, że gdy w grę wchodzi miłość, wszystko się komplikuje...

 Chociaż dopiero teraz zdecydowałam się na przeczytanie jednej z powieści autorki, na fb obserwuję ją już od dłuższego czasu i z całą pewnością mogę stwierdzić jedno - K.N.Haner jest jedną z autorek, które budzą największe kontrowersje wśród czytelników.
 Przeglądając różne wypowiedzi w sieci, doszłam do wniosku, że ją się albo kocha, albo nienawidzi. A do której grupy dołączę ja?

 Jeżeli chodzi o fabułę - mnie pomysł bardzo się podobał. Może mafia i te wszystkie reguły panujące w tamtym świecie nie są nam jakoś szczególnie bliskie, ale według mnie autorka dobrze ujęła temat. Było mocno, dramatycznie, czasami poruszająco i nawet pokuszę się o stwierdzenie, że momentami też elektryzujaco.
 Jeżeli chodzi o język - w zasadzie nie mam się do czego przyczepić. Może nie jest jakiś wybitnie poetycki, ale na miłość boską - to erotyk, a one rządzą się swoimi prawami! Prawami, które dla mnie nie do końca są zawsze zrozumiałe...

 Nienawidzę braku szacunku dla drugiego człowieka (mówię tu o bohaterach), dlatego też na początku ciężko było mi się wczuć w fabułę. Co prawda z upływem czasu Marcus nabierał jakby ludzkich cech, ale niestety nie zdążyłam go polubić. Jak można zabić kogoś bez mrugnięcia okiem?! Wybory i decyzje Nicole też nie do końca były dla mnie zrozumiałe, ale w jej przypadku byłam bardziej wyrozumiała (kobiety ciągnie do bad boy'ów). Chociaż w realnym świecie byśmy pewnie się nie polubiły.

 Tak jak pisałam wcześniej, literatura erotyczna rządzi się swoimi prawami. Tu nie ma być lekko, nie ma być ładnie, ma być ostro i pikantnie, ale ze smakiem. A według mnie tego smaku czasami brakowało.
 Ale wiecie co, to już nawet nie chodzi o to, że coś tam autorka zrobiła źle, tylko raczej o to, że pewne aspekty, ze względu na wychowanie i przekonania, są dla mnie po prostu niedopuszczalne i ciężkie do zrozumienia i akceptacji. Np. te zbiorowe orgie po udanej akcji. Dla bohaterów to było coś normalnego, że spraszali do willi Marcusa panienki do towarzystwa, i stosując język autorki, rżneli je gdzie popadnie i przy wszystkich.
 Zostałam wychowana w przekonaniu, że intymność to rzecz święta, i sprowadzenie tego aktu do czegoś kompletnie wyciśniętego z wszelkich uczuć, emocji i szacunku, działa na mnie odrzucająco.

 Oczywiście doskonale zdaję sobie sprawę, że jest wiele osób, którym to nie przeszkadza. Gdyby ta książka trafiła w ręce mojego taty - pewnie zaraz by do mnie przybiegł z zapytaniem, czy nie mam tego więcej 😉
 Gdyby z kolei wpadła w ręce mojej mamy- jestem przekonana, że trafiłaby na stos, po uprzednim przeprowadzeniu na niej egzorcyzmów 😂
A co ze mną?

 Ja po prostu odkładam ją na półkę. A co dalej? Szczerze mówiąc, nie mam zielonego pojęcia, czy sięgnę po "Piekielną miłość". Z jednej strony chciałabym dowiedzieć się, jak potoczy się ta historia (biorąc pod uwagę całość, autorka przerwała ją w najciekawszym momencie), z drugiej strony czuję, że to nie do końca są moje klimaty.
 Na pewno sięgnę po powieść K.N.Haner, której premiera będzie miała miejsce w sierpniu - będzie to coś z gatunku new adult - bo lubię ten gatunek i po prostu jestem bardzo ciekawa, jak wypadnie w nim autorka.

 Już na sam koniec mam dla wszystkich trzy rady. Tak, tak. Dobrze przeczytaliście. Nie będzie tradycyjnego podsumowania. Będzie odezwa do narodu czytającego 😉
 Rada dla tych, którym, delikatnie mówiąc, twórczość K.N.Haner działa na nerwy - odpuśćcie 😉 Po co psuć sobie samopoczucie? Po co się męczyć? Krytykować? Lepiej poświęcić ten czas na coś, co Was interesuje.
 Tym, którzy lubią i cenią twórczość autorki mogę tylko powiedzieć i poradzić jedno - czym prędzej zakupcie tę książkę (jeżeli jeszcze tego nie zrobiliście), bo już lada dzień premiera "Piekielnej miłości".
 A Wy, ci którzy twórczości autorki jeszcze nie znacie - nie uprzedzajcie się po wypowiedziach znalezionych w necie. Po prostu zaryzykujcie i przekonajcie się sami, jak to naprawdę jest 😉 Jak ja!

/Ania.

"Zakazany układ"
K.N.Haner 
Wydawnictwo Editio Red

Za egzemplarz recenzencki dziękuję autorce, K.N.Haner oraz Wydawnictwu Editio Red.

"W cieniu magnolii" Anna Płowiec

Recenzja przedpremierowa 

 Już jutro, 9 maja, premiera literackiego debiutu Anny Płowiec, pt. "W cieniu magnolii". Czy warto po niego sięgnąć?

 Przenieśmy się do Krakowa. Lata 90. Alicja to młoda, piękna kobieta, która wiedze typowo studenckie życie. Chociaż początkowo broni się przed miłością, wreszcie wiąże się z poznanym w klubie przystojnym Leszkiem. Związek ten jest pełen wzlotów i upadków, ale jedno jest pewne - wymaga od dziewczyny wielu poświęceń. Kiedy pewnego dnia w jej życiu pojawia się spokojny Jan, jej świat nabiera barw. Po raz pierwszy Alicja czuje się naprawdę kochana i przede wszystkim bezpieczna.
 Niestety, gdy w grę wchodzi miłość, nie da się grać na dwa fronty. Kogo wybierze Ala? Posłucha serca, czy rozumu? Jedno jest pewne, skutki swojej decyzji będzie odczuwać przez lata.

 Na pierwszy rzut oka, ta historia wydaje się wręcz... banalna. Naprawdę. Sami musicie przyznać, że do tej pory, zarówno na polskim, jak i zagranicznym rynku wydawniczym ukazało się wiele powieści o wielkiej miłości, i wierze, że wreszcie nadejdzie dzień, w którym dwie bratnie dusze mimo przeciwności losu w końcu będą razem. Na pęczki jest powieści o nadziei na lepszą przyszłość pomimo podjęcia wielu złych decyzji. Dlaczego więc ta opowieść miałaby się wśród nich wyróżniać?

 Wierzcie mi lub nie, ale w tej powieści jest jakaś niesamowita magia. Nie bez znaczenia jest ten cudowny, wszechobecny zapach magnolii, która pobudza zmysły, wprowadza w błogi nastrój i... rozbudza apetyt na więcej! To wszystko sprawia, że nie chce się opuszczać tamtego świata.

Anna Płowiec 

uwielbia długie rozmowy z córką, spacery po parku z ukochanym psem Bianko, wiecznym szczeniakiem oraz jesienne wędrówki po Gorcach. Nic nie dodaje jej takiej energii jak andaluzyjskie słońce i zapach kwiatów pomarańczy. Ze sprawdzonymi przyjaciółmi spotyka się na małą czarną w krakowskim Rio. 

 Zanim sięgnięcie po tę książkę (bo wierzę, że tak będzie) chcę poruszyć tutaj jeszcze jedną kwestię. Jak już wiecie, "W cieniu magnolii" to debiut. A wiadomo, że z tymi bywa różnie. Są lepsze, są gorsze. Są takie, które mimo wszystko nie powinny ujrzeć światła dziennego (przynajmniej nie w takim, jakim to zrobiły) i są takie, jak pierwsze dzieło Anny Płowiec - niczym nieróżniące się od powieści doświadczonych autorów, którzy już mają mocno ugruntowaną pozycję na rynku wydawniczym i po których książki czytelnicy sięgają niemal w ciemno.
 Na pewno do takiego efektu przyczyniły się wszelkie warsztaty, w których autorka tej książki wzięła udział (przeczytacie o nich w podziękowaniach) i dojrzałość. Tak, tak. Dojrzałość i odpowiednia chwila.
 Kiedy czytałam tę powieść, czułam, że tam nie ma przypadku. Wszystko było dokładnie przemyślane i skrupulatnie skonstruowane tak, aby wciągnąć czytelnika w ten inny świat. Pani Anna udowodniła tym, że cierpliwość popłaca ; że lepiej poczekać rok, czy dwa, ale wkroczyć na arenę z przytupem.

 Dla mnie dzień spędzony w Krakowie u boku Alicji (dla mnie to był dzień, dla Alicji dwadzieścia lat 😉) był niesamowitym, pachnącym doświadczeniem.
 Byłam świadkiem wielkiej miłości, rozczarowania i cierpienia. Spacerowałam ulicami miasta, przyglądałam się ludziom, jadłam najlepszą pizzę pod słońcem, wreszcie niemal o zachodzie słońca za bezcen kupowałam kwiaty na krakowskim kleparzu. A potem siadałam na ławce, w cieniu magnolii, by rozkoszować się pięknem życia. Cieszę się, że dzięki autorce ta chwila nadal trwa...

 Dołączycie?

/Ania.

"W cieniu magnolii"
Anna Płowiec 
Między Słowami / Wydawnictwo Znak 

 Za egzemplarz recenzencki dziękuję autorce, pani Annie Płowiec oraz Wydawnictwu 😘😘😘

"Reemisja" Izabela Milik

 Niech nie zwiodą Was te kwiatowe zdjęcia zawarte w recenzji. "Reemisja" nie jest ani radosna, ani kolorowa, ani tym bardziej niewinna. Wręcz przeciwnie - to zło w czystej postaci!

 Czytając opis spodziewałam się, że to nie będzie cukierkowo - słodka opowieść, ale nawet ja jestem zaskoczona tym wszechobecnym złem, tym dążeniem po trupach do celu, i to dosłownie!

 Zanim jednak przejdę do konkretów, garść informacji na temat fabuły.

 Przed Polską wybory Parlamentarne. Według sondaży ogromne szanse na sukces ma Obóz Odrodzenia Ojczyzny, na którego czele stoi Jeremi Pestis, człowiek, który nikogo się nie boi i nie cofnie się przed niczym. I chociaż jego zwycięstwo to już w zasadzie czysta formalność, to jednak do pełni "szczęścia" brakuje mu pięknej Anny. Anny, która z przerażeniem obserwuje rosnące poparcie dla OOO, i która nie chce mieć z nim nic wspólnego!

 Co tak naprawdę kryje się za politycznym sukcesem Wodza (Pestis)? O tym wie tylko nieliczna grupa osób, która zrobi wszystko, by nie dopuścić do jego zwycięstwa. Czy zdążą zapobiec nieszczęściu? Ile ofiar pochłonie ta bitwa?

 Nie napiszę, że nie interesuję się polityką, bo bym skłamała. Wręcz przeciwnie, w ostatnim czasie z zaciekawieniem śledzę naszą arenę polityczną, chociaż niejednokrotnie kręcę głową. Mimo tego obawiałam się trochę, czy aby przypadkiem polityka nie zdominuje "Reemisji", ale z ulgą odkryłam, że autorka postanowiła ukazać ten aspekt w zupełnie innym kontekście i stworzyła z niego jedynie tło całej historii.

 Według mnie, "Reemisja" nie jest jednym z typowy thrillerów , do jakich przywykliśmy, ale żeby to zrozumieć, musicie przeczytać tę książkę sami. Ma w sobie to nienazywalne coś, co odróżnia ją od powieści tego gatunku.

"Nikt nie jest zdolny tak bardzo skrzywdzić drugiego człowieka jak inny człowiek, i to człowiek musi tego człowieka przed człowiekiem obronić!!! - Po tych słowach kobieta opadła i poczuła, jak uchodzi z niej powietrze"

 Na pewno na pochwałę zasługuje sposób poprowadzenia akcji. Spodobało mi się to, że nie czytamy przez pół książki o jednym bohaterze, mając go już serdecznie dość. Na początku nic nie zapowiadało takiego obrotu spraw, bo powieść rozpoczyna się bardzo spokojnie. Jednak z każdą kolejną stroną pojawia się coraz więcej niedopowiedzeń, coraz więcej pytań, coraz więcej pionków w grze.
 Autorka umiejętnie dawkowała emocje, jednocześnie sprawiając, że chciałam więcej i więcej. Każdemu z bohaterów autorka poświęciła dużo uwagi - każda osoba (zarówno wygląd jak i portret psychologiczny) jest dopracowana niemal do perfekcji, dzięki czemu nie mamy najmniejszego problemu z wizualizacją poszczególnych osób. .

 Niestety nie do końca spodobał mi się pomysł wprowadzenia delikatnych elementów fantastyki - zastanawiam się, czy to było konieczne.
 Rozumiem, taka była koncepcja autorki, ale wydaje mi się, że przez to w pewnym momencie cała opowieść straciła wiarygodność.
 Generalnie nie mam nic przeciwko lekkiej fantastyce, ale w tym konkretnym przypadku nastawiłam się na pełnokrwisty thriller. A może po prostu te nadprzyrodzone moce tak mnie zaskoczyły, że nie byłam w stanie ich zaakceptować?

 Mimo tego jednego minusa, w ostatecznym rozrachunku pierwsze spotkanie z twórczością Izabeli Milik oceniam bardzo pozytywnie.
 Fabuła mnie zaciekawiła, akcja wciągnęła już od pierwszych stron, bohaterowie zostali ciekawie skonstruowani, a przedstawiony w "Reemisji" świat pokazał jak wiele człowiek może zrobić dla kariery i zaspokojenia swoich potrzeb. Spodobał mi się też styl jakim posługiwała się Izabela Milik. 
 Pomimo obecności perwersyjnego seksu, brutalnego morderstwa, polityka rodem z piekła i przerażającego zakończenia - przyjemnie spędziłam czas przy tej książce. Może nie jest to
crème de la creme tego gatunku, ale warto poświęcić tej powieści kilka godzin, chociażby po to, żeby potem podyskutować o przedstawionej tam wizji Polski 🌍 która może okazać się bardziej prawdopodobna niż nam się wydaje...

/Ania.

"Reemisja"
Izabela Milik 
Wydawnictwo Novae Res

Za egzemplarz recenzencki i piękną dedykację dziękuję autorce, Izabeli Milik 😘😘😘

"Pamiętnik ze starego domu" Ilona Gołębiewska

 Nie wiem jak Wy, ale ja nie cierpię pożegnań...

 Niestety w życiu Alicji nastąpiła taka chwila, w której uznała, że czas już powiedzieć do widzenia. Nie żegnaj, bo z pewnością w przyszłości przejdziemy przez tę historię raz jeszcze 😉
 Jednak zanim to nastąpiło i zanim każda z nas poszła w swoją stronę, główna bohaterka trylogii Ilony Gołębiewskiej musiała zawalczyć o szczęście u boku Adama, spróbować nawiązać bliższą relację z siostrą, o istnieniu której nie miała zielonego pojęcia i podjąć jedną z najważniejszych decyzji w życiu - co zrobić dalej z dokumentami pozostawionymi przez dziadka, Jana? Czy powinni z Jonasem brnąć dalej, aby odwaga Jana i Elizabeth nie poszły w zapomnienie, czy może jednak powinni odpuścić i nie burzyć spokoju tych wszystkich ludzi?

"Najpiękniejszych chwil w życiu nie da się zaplanować. One przychodzą same. Ważne, by je odnaleźć w codzienności. Życie jest za krótkie, by odkładać wszystko na później".

 Smutno mi, że to już koniec. Bardzo polubiłam zarówno Alicję, Adama jak i dzieciaki i wszystkich ich bliskim.
 Ilona Gołębiewska postawiła przed swoimi bohaterami wiele wyzwań. Za każdym razem życzyłam im jak najlepiej, ale wiadomo, jak to w życiu bywa - nie wszystko można przewidzieć i nie wszystko da się przeskoczyć.
 Poza tym czuję ogromny sentyment do tej historii, bo jej akcja w większości rozgrywa się w dobrze znanych mi miejsca 😉 Robiłyśmy nawet z Alicją zakupy w tej samej galerii 😉

 "Tak to już zazwyczaj bywa, że jeżeli czegoś bardzo mocno chcemy, to wtedy nam się to nie przydarzy. Czekamy, dokładamy podwójnych starań, a na horyzoncie jak nie było, tak nie ma żadnego efektu. Nie należy przejmować się tym, na co nie mamy wpływu, to najlepsze wyjście. Najczęściej los uśmiecha się do nas, gdy najmniej się tego spodziewamy".

 Jednak jeżeli myślicie, że lubię tę trylogię tylko ze względu na sympatię do bohaterów i miejsce akcji, muszę wyprowadzić Was z błędu.

 Biorąc pod uwagę tylko trzecią część, czyli "Pamiętnik ze starego domu" najbardziej spodobały mi się dwie kwestie.

• Po pierwsze - mnogość wątków. W pierwszej części akcja była skupiona przede wszystkim na powrocie Alicji w rodzinne strony. W drugiej pojawiły się nowe, dodatkowe wątki, które bardzo urozmaiciły fabułę, ale to w trzeciej autorka udowodniła, że jeżeli tylko pisarz ma umiejętności, idealnie połączy ze sobą wszystko! 
• Po drugie bardzo przypadł mi do gustu mix styli - była i proza, i poezja, i zapiski z pamiętnika. Taka zmiana nie pozwoliła mi się nudzić!

 Ważną rzeczą, na którą chcę zwrócić Waszą uwagę jest to, że według mnie część zamykająca opowieść o Alicji jest najbardziej dojrzała i najbardziej przemyślana. W sumie ten rozwój mogłabym porównać do etapów przez jakie musiała przejść jej bohaterka - etapów, dzięki którym stała się dojrzałą, świadomą swej wartości osobą, która już wie, czego chce i potrafi o to zawalczyć.

 Historia Alicji pokazuje, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście. Czasami trudno do niego trafić. Ba! czasami niełatwo je nawet zlokalizować, ale ona jest i tylko czeka na nasz właściwy ruch. A wszelkie tajemnice, które traktujemy jak coś złego, tak naprawdę kształtują to, jakim człowiekiem się stajemy. Pamiętajcie - o szczęście trzeba walczyć!

/Ania.

"Pamiętnik ze starego domu"
Ilona Gołębiewska 
Wydawnictwa MUZA S.A

Za egzemplarz recenzencki dziękuję autorce, Ilonie Gołębiewskiej (www.ilonagolebiewska.pl) oraz Wydawnictwu MUZA SA (www.muza.com.pl) 😘😘😘

"PAMIĘTNIK ZE STAREGO DOMU"

"TAJEMNICE STAREGO DOMU"

"POWRÓT DO STAREGO DOMU"